در ۱۰۰ سال گذشته، فعالیت‌های انسان و تولید گازهای گلخانه‌ای سبب شده تا دمای کره‌زمین به بالاترین حد خود از ابتدای خلقت برسد و این می‌تواند زنگ خطری جدی برای نسل آینده تلقی شود.
فکر کردین چرا زمین میتونه جای مناسبی برای زندگی باشه؟ یکی از دلایلش لایه‌ای از گازهای مختلفه که به اون اتمسفر یا جو میگه.
دلیل اینکه از سرما یخ نمی‌زنیم، اکسیژن توی فضا پخش نمیشه یا خودمون به بیرون پرت نمیشیم، اتمسفره.
وقتی نور خورشید به زمین می‌رسه، جو مانع ورود گرمای بیش از حد و اشعه‌هایی که برای ما خطرناک هستن میشه و به جاش کاری میکنه که با نور و گرمای مطلوب، روزها روشن بشه و گیاهان رشد کنند.
در واقع اتمسفر لایه محافظیه که هم گرما را توی خودش نگه میداره و هم جلوی گرمای زیاد را میگیره که اگر نبود زمین تبدیل به یک تیکه یخ با دمای منفی ۱۸ درجه میشد.
به لطف وجود جو که دمای هوا رو حدود ۱۵ درجه نگه داشته، میشه تا حیات در اون ادامه پیدا کنه.
یکی از حیاتی‌ترین گازهای اتمسفر کربن دی اکسیده. کربن دی اکسید بخش مهمی از تعادل معجزه‌گونه چرخه طبیعته. ما هم وقتی بازدم میکنیم کربن توی هوا پخش می کنیم، بعد گیاهان توی عملی به اسم فتوسنتز کربن رو با نور خورشید می‌پزند و به شاخ و برگ تبدیل می‌کند تا در کنار رشد خودشون چرخه هوا رو با اکسیژن بیشتر تغذیه کنند.
یکی دیگه از مشتری های بزرگ کربن هم اقیانوس‌ها هستند؛ کربن‌هایی که خریدار ندارند هم با شناور شدن توی هوا اتمسفر زمین رو تشکیل میدن.
کربنی که فقط توی ۱۰۰ سال اخیر تولید کردیم از همه اون چیزی که طی میلیون ها سال عمر زمین درست شده بیشتره. تمام اقیانوس‌ها و گیاهان هم از پس جذب این مقدار کربن بر نمیان.
کربن زیاد برای زمین مثل عرق کردن زیر چند تا پتوئه. چون کربن و چند گاز دیگه گرما را بیشتر از بقیه به خودشون جذب میکنن و مانع تبادل گرما بین دو طرف جو میشن و در این شرایط زمین شروع به گرم شدن میکنه.
این همون چیزیه که بهش اثر گلخانه‌ای می‌گیم اگه نمودار افزایش دما از سال ۱۸۸۲ با نمودار مقدار کربن موجود در هوا از سال ۱۸۸۰ مقایسه کنید، متوجه میشین هر مقدار کربن دی اکسید بالا رفته دما هم متناسب با اون بیشتر شده و میشه گفت علت اصلی گرمایش زمین مقدار بیش از حد کربن دی اکسید توی هواست.
